De vluchtelingen willen helemaal geen extra dekens of porties rijst. (Jordaniërs eten graag rijst, Syriërs niet. Het World Food Program kon er mee op het dak gaan zitten) De vluchtelingen willen dat Assad verslagen wordt. Ze willen dat Europa wapens levert, dat er nu een interventie komt. Toen we na een magere twintig minuten wegliepen, was de oplossing nog in geen velden of wegen te zien, en hadden we nog wat meer mensen teleurgesteld over Europa.
Za'atri refugee camp where most people live in tents. The mud dried out. twitter.com/judithineuropa…
— Judith Sargentini (@judithineuropa) 12 februari 2013
De Syrische vluchtelingen willen graag zo snel mogelijk naar huis. Maar wat als dat niet gebeurt? De gemiddelde levensduur van een UNHCR-vluchtelingenkamp schijnt zo'n acht jaar te zijn. Bij ons bezoek aan het bureau voor vluchtelingenregistratie sprak ik een vrouw aan die me corrigeerde. Nee, ze was geen Syrische, ze was Irakees, en al sinds 2003 in Amman. De laatste oorlog in Irak is al tien jaar oud, en de vluchtelingen zijn nog niet terug.
Dat is de grote angst van de Jordaanse regering. Al die vluchtelingen – 250.000 mensen tot nu toe en als het nog verder uit de hand loopt het dubbele. Gaan ze ooit nog terug? Als Assad verdijnt, wie komt er dan aan de macht in Syrië, en is het ooit aantrekkelijk genoeg om terug te keren?
Dit is ook de reden waarom Jordanië Palestijnen uit Syrië weert. Palestijnen die in 1948 in Jordanië terecht kwamen, kregen een paspoort. Zij die in Syrië terecht kwamen kregen burgerrechten, maar geen paspoort. Zij hopen op een Jordaans paspoort. Te vergeefs, maar hoop doet leven.
Jordanië heeft 6 miljoen inwoners. Een half miljoen getraumatiseerde nieuwkomers kan het niet aan. Morgen ontmoeten we verschillende ministers, maar ik weet niet wat we ze moeten antwoorden.
Op bezoek bij vluchtelingen buiten t kamp. In Mafraq. twitter.com/judithineuropa…
— Judith Sargentini (@judithineuropa) 12 februari 2013
